[ Pobierz całość w formacie PDF ]
donośny, niski głos: Halo, to ty, Pierre?
Sherry nasłuchiwała z sercem na ramieniu.
Zdecydowałeś się? pytał Fabrice. Chwila ciszy.
RS
59
O, Pierre. Wiesz, że była mi potrzebna. Może coś pózniej? Dieu,
bardzo.
Cisza.
Cóż, dziękuję za telefon. Do widzenia.
Sherry chwyciła szlafrok, owinęła go wokół mokrego ciała i wbiegła do
jego pokoju. Nie dostałeś roli? wyszeptała.
Nie.
Patrzyła na niego. Nic nie mówił. Przeszedł obok i wyszedł za drzwi.
Fabrice! jej krzyk pełen był gniewu. On jednak nie obejrzał się za
niÄ….
Zrzuciła szlafrok, wytarła swoje ciało i szybko się ubrała. Zbiegła do
jadalni. Nie było go tam.
Wypiła kawę, zjadła bułkę, która smakowała jak trociny i wyszła na
dwór. Grupa bawiących się gości właśnie chlupała się w basenie. Poza
Jeanne, siedzącą na boku. Sherry zapytała ją: Widziałaś Fabrice'a?
Nie. Czy coś się stało?
Zastanawiam siÄ™ tylko, gdzie on jest.
Dzisiaj nie pracujemy zaczęła Jeanne, ale przerwał jej Jacques,
podpłynąwszy do brzegu basenu.
Nawet my czasem mamy dzień wolny rzucił. Sherry przedarła się
przez tłum z powrotem do jadalni. Ani śladu Dumonta.
Na pewno poszedł na krótki spacer, zadecydowała. Zaraz wróci. Będzie
czekać.
Sherry przeszła się wokół hotelu, wróciła do pokoju i spojrzała na łóżko,
na którym spał. Potem zeszła do ogrodu, na drogę, w kierunku sklepiku dla
turystów. Tam go też nie było.
Zbliżał się lunch i jadalnia powoli napełniała się hotelowymi gośćmi.
Fabrice nie przychodził. Nikt chyba nie wiedział, gdzież mógł się podziać.
Nikt też poza Sherry zbytnio się tym nie przejmował. Kelnerzy wnieśli
jedzenie. Po posiłku wszyscy rozeszli się. . Gdzie on jest, zastanawiała się.
Gdzie...?
Zaniepokojona, wyszła z hotelu i skierowała się ku miasteczku. Był to
dzień targowy. Mały bazar, wypełniony tłumem mężczyzn, oferował wełnę,
owoce i warzywa. Mężczyzni jak zwykle mieli na sobie długie szaty, a
kobiety safari; gdzieniegdzie były też kobiety Berberów, odziane w
czerwonofioletowy strój.
RS
60
Szła do przodu, mijając targujących i ich kramy. Dotarła na bazar
wielbłądów. Kiedy indziej na pewno cieszyłby ją ten widok, robiłaby
zdjęcia. Teraz jednak szukała tylko Fabrice'a. Chciała z nim schronić się
przed gorÄ…cym zapachem" zwierzÄ…t i piasku pustyni.
Nie mógł przecież... umysł nie wypowiedział tego fatalnego słowa. Nie
mógł zrobić niczego drastycznego. Ale niby dlaczego nie? Wiele stracił.
Film, na którym mu tak bardzo zależało, jest stracony nie miał przecież
pieniędzy... Ludzie odwracali się od niego... Co zrobi, ze swoją
nieszczęśliwą ekipą filmową, tu, na skraju pustyni? A ona? Ona, która
mogła mu pomóc, odrzuciła jego miłość, kiedy tak bardzo jej potrzebował.
Pustynia... Fabrice kochał pustynię. Mówił, że kiedy ma zmartwienia,
ucieka do otwartych przestrzeni.
Niemal ze szlochem pobiegła do miejsca, gdzie miejscowi chłopcy stali z
wielbłądami. Proszę powiedziała do jednego z nich. Chcę jechać.
Wszystko trwało tak długo. Wielbłąd opadł na kolana, a Sherry
usadowiła sic na siodle. Zwierzę wstało i powoli ruszyło, powoli, tak bardzo
powoli...
Posuwali się do przodu. Chłopak trzymał lejce, czasami popędzając
wielbłąda, ten jednak nigdy nie zmienił swego ociężałego marszu.
Nienawidzę wielbłądów powiedziała Sherry na głos. Zawsze będę je
nienawidziła.
To dromader odparł chłopak. Wielbłądy mają dwa garby.
I więcej rozumu, mam nadzieję krzyczała. Chcę szybciej,
szybciej...
W końcu dotarli na miejsce, na podnóże piaskowego wzniesienia.
Chcę zejść Sherry powiedziała do chłopaka i wielbłąd posłusznie
klęknął.
Poczekaj tutaj rzekła i zaczęła wbiegać na wydmę. Wspinaczka po
miękkim piasku stanowiła poważne utrudnienie. Sherry chciała krzyczeć ze
złości, zapadając się w piasek i nie mogąc wydostać z niego stóp. W końcu
jednak znalazła się na górze.
Stał tam sam. Zupełnie sam. Człowiek, który z natury samej swojej pracy
musi zawsze być choć trochę samotny.
Stała przez chwilę, wpatrując się w niego. Po jakimś czasie odwrócił się i
zauważyÅ‚ jÄ…. Chérie...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]