Brenden Laila Hannah 19 Gra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

przyzwoitymi istotami, to większość była zaniedbana i wyglądała zle.
Hannah szybko poszła na ulicę Karl Johan, bo tam się umówili. Widziała Bj�rna już z
daleka, stal i przytupywał dla rozgrzewki.
- Jak miło cię widzieć! Już się bałem, że cię nie puszczą.
- Chyba się nie spózniłam? Umówiliśmy się...
- Wszystko w porządku. Tylko ja zawsze wymyślam przeszkody, kiedy na coś się bardzo
cieszę.
Hannah uśmiechnęła się nieśmiało do chłopca, którego już trochę zdążyła poznać. Czuła się
przy nim swobodnie, śmiała się często, a to wiele znaczy. Powagi i surowych min miała dość w
domu państwa L�w.
- Pani L�w bardzo się dopytywała, dokąd idę, nie bardzo chciała wypuścić mnie z domu
samą. Ale ja powtarzałam, że mam się spotkać z przyjaciółkami.
- Jest ci zimno, czy może miałabyś ochotę trochę się przespacerować? - Bj�rn pomyślał, że
pewnie rodzice Hannah uprosili panią L�w, by się nią opiekowała.
- Mnie jest ciepło, ale z tobą chyba gorzej.
- Nic groznego. Powłóczymy się trochę, to znaczy pospacerujemy - poprawił się. -
Pójdziemy w stronę Klinkeberg. Byłaś kiedyś na tańcach w Klinkeberg?
Hannah nie miała pojęcia, co to za miejsce, potrząsnęła głową.
- Tam jest zawsze wielki ruch, zapewniam cię. Można tańczyć dowoli, a jedzenie i picie też
jest za przystępną cenę. To miłe miejsce dla nas, zwykłych ludzi.
Bj�rn lekko szturchnął Hannah w bok i roześmiał się.
- Któregoś dnia zaproszę cię na Klinkeberg. Tam można robić różne rzeczy - mówił z
przejęciem. - Jest teatr, sala taneczna, a nawet karuzela.
- Często tam bywasz? - Hannah miała wrażenie, że Bj�rn opowiada tak, jakby znał w tym
Klinkeberg każdy kąt.
- Nie, coś ty, byłem kilka razy. Ale zawsze jest bardzo miło.
Wkrótce usłyszeli muzykę i hałasy, pojawili się też pierwsi pijacy. Jeden szedł, zataczając
się, z fajką w zębach, wymachiwał rękami dla zachowania równowagi. Byłoby z nim kiepsko,
gdyby przewrócił się i nie mógł wstać na tym mrozie.
- No właśnie, niektórzy przestają czasem nad sobą panować - bąknął Bj�rn. - Czy na
maskaradzie u państwa L�w też tacy byli?
- No nie, większość gości o własnych siłach wsiadła do powozów. - Hannah nie chciała iść
tak blisko pijanego towarzystwa, przypominała sobie �smunda. To jedyny pijak, jakiego
dotychczas znała.
- Oj, jak widzisz, tu dzisiaj prawdziwa zabawa! -Bj�rn wziął Hannah pod rękę i starał się
przeprowadzić ją obok jakiejś pary, kłócącej się głośno. Nagle kobieta zaczęła okładać mężczyznę
po twarzy, ale sama chwiała się na nogach i gdy Bj�rn z Hannah znalezli się obok, całym ciężarem
zwaliła się na nich. Bj�rn chwycił ją błyskawicznie i uspokajając, pomógł odzyskać równowagę.
- Jakiś ty miły, Bj�rn. Co innego niż ten mój. - Kobieta wskazywała swojego męża. - On
tylko pić umie.
- Dobrze, dobrze. Zabierz go do domu i zapakuj do łóżka. Sama też się połóż. - Bj�rn
ponownie wziął Hannah pod rękę i pociągnął ją w przeciwną stronę.
- Ty ją znasz? - Hannah była zaskoczona tym, że pijana kobieta wiedziała, jak Bj�rn ma na
imię.
- Nie, to musiał być przypadek. Zresztą ona jest taka pijana, że nikogo by nie poznała.
Hannah miała wrażenie, że odpowiedz przyszła trochę za szybko. Zerknęła ostrożnie przez
ramię i zobaczyła jak tamci, wspierając się nawzajem, idą drogą. Muzykę i hałasy z domu słychać
było na ulicy, na Hannah nie robiło to wrażenia przyzwoitej zabawy.
- Chodz, pójdziemy inną drogą - zaproponowała. -Nie lubię pijanych mężczyzn.
- Tylko pijane kobiety... - zażartował Bj�rn, ale Hannah nie było do śmiechu. Dlaczego w
ogóle tu przyszli?
- Bardzo przepraszam. To głupio, że cię tu przyprowadziłem. - Bj�rn momentalnie
spoważniał i oboje zawrócili. - Chodzmy stąd. Znam pewnego stajennego w jednym z domostw na
Karl Johan. Mogę nawet powiedzieć, że to mój przyjaciel. Może u niego znajdziemy ciepłe miejsce
i będziemy mogli porozmawiać?
Hannah skinęła głową, zadowolona. Wolała raczej zapach koni niż pijackie odory.
- A w jakiej części miasta ty mieszkasz? To daleko stąd? - Bj�rn nigdy wiele o sobie nie
opowiadał, ale wiedziała, że wynajmuje niewielki pokoik, w którym nie może przyjmować gości.
- To za daleko, byśmy mogli pójść tam dziś wieczorem - odparł Bj�rn. - Ale gdybyś miała
wolne kiedyś w niedzielę, to moglibyśmy wynająć powóz i pojechać. Mam pokój we dworze
Vollebekk. Opiekuję się końmi, a zimą odśnieżam obejście, więc pokój jest tani. Urządziłem się
lepiej niż wielu innych.
- I dobrze się tam czujesz?
- O tak. Nie narzekam. - Bj�rn ścisnął mocniej jej rękę, miała wrażenie, że mimo grubej
warstwy ubrania czuje ciepło jego dłoni.
- To tutaj. - Bj�rn skręcił w ciemną bramę, z której wyszli na rozległy dziedziniec. Zwiatła
w kilku oknach sprawiały, że na dziedzińcu było dość widno. - Anton zwykle przesiaduje w
komórce przy stajni.
W powietrzu unosił się ostry koński zapach. W głębi obejścia spod drzwi niskiego budynku
wydobywała się smuga światła, poza tym było pusto i cicho. Przez moment Hannah zastanawiała
się, czy to rozsądne chodzić po podwórkach z chłopakiem, którego właściwie nie zna, przez głowę
przemknęło jej wspomnienie listu od Knuta. Nie miała jednak powodu, by nie ufać Bj�rnowi, nigdy
nie był wobec niej natrętny. Poza tym wszędzie wokół mieszkają ludzie, w razie czego mogłaby
wezwać pomoc.
- Jest tam kto? - Bj�rn zapukał do drzwi, pod którymi było widać światło i wkrótce otworzył
im wysoki mężczyzna w kamizelce z owczej skóry. Policzki miał rumiane, włosy bardziej rude niż
brązowe, ale spojrzenie czyste i przenikliwe w blasku księżyca.
- To ty, Bj�rn? I jak widzę w towarzystwie? - Mężczyzna otworzył drzwi jak szeroko i
zapraszał do środka. - Może to nie jest najodpowiedniejsze miejsce dla pięknych pań - chrząknął,
przyglądając się pospiesznie Hannah. - Jestem Anton.
- A ja Hannah. - Dłoń, którą uścinęła, wydała jej się posmarowana tłuszczem.
- Wieczór jest zimny - zaczął Bj�rn, obejmując ramiona Hannah. - Zamiast marznąć na
spacerze, postanowiliśmy cię odwiedzić.
- Zwietnie, wchodzcie.
Anton sprzątnął fajkę i kilka brudnych szklanek z jedynego stołu w izbie, podał gościom [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum