Altman John Gry szpiegĂłw

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Hagen porzucił wszelk� ostro�noS� i zacz�ł biec.
Gruber stał w ciasnej sieni latarni i wygl�dał przez okienko. Podskoczył
na dxwi�k pierwszego strzału.
H�rst du das!? krzykn�ł.
Oblizał nerwowo wargi, ale nie odchodził od okna. Rozległ si� kolejny
wystrzał, a potem jeszcze trzy, jeden po drugim.
Lass die Frau hier und beeile dich powiedział Gruber. Kommt
mit Verst�rkung von dem Boot zur�ck. Odwrócił si� do Winterbothama.
Komm mit verst�rkung& Urwał w pół zdania.
Zacz�ł podnosi� r�ce do góry, kiedy Winterbotham strzelił.
Taylor usłyszał strzał, potem drugi, a póxniej trzy nast�pne. Za chwil�
doleciał go jeszcze jeden, tym razem z wi�kszej odległoSci.
Zosta� tu! krzykn�ł do Kendalla i, nie czekaj�c na odpowiedx, po-
p�dził Scie�k� pod gór�. Ziemia pod stopami zdawała mu si� teraz jeszcze
bardziej rozmi�kła; z trudem znajdował solidne oparcie dla nóg. Mo�e przy-
dałaby mi si� czyjaS r�ka, która by mnie podtrzymała, pomySlał. Niezdarnie
gramolił si� na klif, dysz�c ci�ko z wysiłku.
181
GdzieS bardzo daleko zaryczał róg mgłowy.
Taylora złapała kolka, ale zacisn�ł z�by i wspinał si� dalej. Za stary ju�
na to jestem, uznał. Za stary i za gruby. A niech to wszystko szlag trafi!
Chciałby cał� win� zrzuci� na Winterbothama starego durnia, niech go
piekło pochłonie ale nie mógł robi� mu wyrzutów, nie maj�c pretensji do
siebie: sam przecie� wci�gn�ł go w t� gr�. Znał reputacj� Winterbothama,
a mimo to zaryzykował i teraz ten pomysł bokiem mu wyszedł.
Mo�e powinien był iS� od razu do latarni, a nie na pla��. No tak, tylko sk�d
mógł wiedzie�, �e b�d� w latarni? Dobrze zrobił: najpierw nale�ało zabezpie-
czy� pla��, odci�� im drog� ucieczki, a dopiero potem sprawdzi� latarni�.
Jezu, jak go rwało w boku; Jezu, paliło �ywym ogniem! Jezu Chryste,
był kompletnie bez formy. Parł jednak naprzód, gdy nagle przyszło mu do
głowy, �e powinien był zatopi� ponton; wówczas nie miałoby znaczenia,
czy zejd� na pla��, czy nie. WłaSciwie jeszcze teraz mógłby zawróci� i to
zrobi�, ale coS ci�gn�ło go w kierunku, z którego słyszał strzały i nie za-
stanawiał si� zbytnio nad tym, czy post�puje logicznie. Gdyby oddalił si�
od miejsca, gdzie prawdopodobnie toczyła si� walka, przyznałby si�, �e jako
człowiek czynu poniósł całkowit� kl�sk� i �e do ko�ca �ycia b�dzie musiał
ograniczy� si� w MI-5 do intelektualnej akrobatyki.
Wreszcie znalazł si� na szczycie urwiska; dyszał ci�ko, jak pies w let-
nie popołudnie, i na mi�kkich nogach wolno, zataczaj�c si�, brn�ł w stron�
latarni. Jestem do niczego, pomySlał. Jak b�dzie trzeba si� bi�, jestem do
niczego. Wystarczy spojrze�: zupełnie&
JakieS pół metra przed nim przebiegł człowiek. Taylor stan�ł jak wryty,
wyt�aj�c wzrok. Mign�ła mu połyskliwa czer� płaszcza.
�aden z jego ludzi nie nosił czarnego, błyszcz�cego munduru nato-
miast SS słyn�ło z zamiłowania do takich strojów.
Rzucił si� w pogo� za nieznajomym.
Widz�c, jak zgin�ł Klaus Gruber, Katarina Heinrich poczuła nagły przy-
pływ adrenaliny. Uniosła głow�, zamrugała i nagle przypomniała sobie
o ukrytej w bucie paczuszce ze sproszkowan� amfetamin�. Jak mogła o niej
zapomnie�?! Głupia, leniwa, słaba&
Wyci�gn�ła teraz kopertk�, otworzyła j� dr��cymi palcami i podniosła
do nosa. Wci�gn�ła mocno powietrze do płuc.
Zdołała usi�S�, oprze� si� o Scian� i zacz�ła wstawa� na nogi. Gruber,
człowiek Abwehry, opadł właSnie na plecy. Widziała jego twarz a raczej
to, co z niej zostało: resztki ciała zeSlizgn�ły si� z czaszki niczym płat Snie-
gu, zsuwaj�cy si� z nagrzanej skały.
182
Winterbotham odwracał si� w jej stron�, podnosz�c pistolet. Wiedziała,
co si� wydarzy. JeSli pozwoli mu wycelowa�, zastrzeli j� z zimn� krwi�.
Dlatego zaatakowała.
Rzuciła si� na niego; pocisk w jej barku znów si� przemieScił i ogarn�ła
j� fala słaboSci. Nogi si� pod ni� ugi�ły i wymierzony w twarz Winterbotha-
ma cios trafił go nieszkodliwie w pierS, a Katarina znalazła si� z powrotem
na zimnej, wilgotnej posadzce, walcz�c z mdłoSciami. Miała wra�enie, jak-
by wszystkie jej stare rany równoczeSnie si� otworzyły; była cała lepka od
krwi. St�kn�ła głoSno i przetoczyła si� na plecy. Miała ochot� zamkn�� oczy.
Bo�e, jaka była zm�czona.
I nagle jej serce zagrało w nowym rytmie: amfetamina dotarła do ukła-
du nerwowego.
Winterbotham cofał si�, znów próbuj�c wycelowa�.
Kopn�ła go w r�k� z pistoletem i, cho� przypłaciła to naderwaniem ja-
kiegoS Sci�gna, wytr�ciła mu bro�, która poleciała gdzieS w ciemnoS�. Wy-
korzystuj�c impet kopni�cia odwróciła si�, przykl�kn�ła i zerwała si� na
nogi. Ciało przeszył jej taki ból, �e przestała identyfikowa� jego xródło po
prostu coS sobie tam w Srodku uszkodziła i ju�.
Odsun�ła od siebie mySl o cierpieniu.
Skoncentrowała si�.
Z wyskoku kopn�ła Winterbothama w twarz, ignoruj�c ból szarpanych
mi�Sni brzucha.
Zasłonił si� r�k�; trafiła go stop� w przedrami� i natychmiast wyprowa-
dziła krótki, prosty cios w szcz�k�. Celny. Oszołomiony Winterbotham za-
chwiał si� na nogach i cofn�ł o krok. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum