[ Pobierz całość w formacie PDF ]
których zerkają, ale nie wygląda to groznie, lecz tak, jakby się chowały za firanką.
(Takie brwi ma wielki polski Rak, Czesław Miłosz.)
Czułym punktem organizmu Raka jest żołądek, a patrząc ogólniej: układ
pokarmowy. Choroby, nawet niekoniecznie te zwiÄ…zane z trawieniem, zwykle u
Raków zaczynają się od zaburzeń żołądkowych, a więc od niestrawności, zgagi,
nudności, braku apetytu (albo, przeciwnie, od "wilczego" apetytu), lub od wstrętu
do pewnych smaków i potraw. Przykrości, stres i napięcie odczuwają Raki właśnie
żołądkiem i dlatego ten narząd jest u nich buforem, który pierwszy pada ofiarą
choroby. Z drugiej strony, zaspokojone potrzeby żołądka są dla ludzi z tego znaku
naturalną gwarancją dobrego samopoczucia i środkiem leczącym stres.
Raki są smakoszami i lubią delektować się jedzeniem - chociaż z racji swojej
wrodzonej ostrożności wiedzą, ile zjeść im wolno i kiedy mają przestać. Starają się
o to, aby jedzenie miało coś z uroczystości i żeby stresy i niepokoje codziennej
walki o byt pozostawiać za progiem jadalni. Wspólne spożywanie posiłków jest też
dla Raków naturalnym sposobem nawiązywania więzi z innymi ludzmi i wspólnota
stołu jest dla nich niemal równie ważna jak związki krwi.
Instynkt macierzyński i ojcowski u Raków rozciąga się na zamiłowanie, z
jakim hodują drobne zwierzątka: ryby w akwarium, chomiki i kanarki. Częstym
hobby jest też ogrodnictwo. Japończycy, u których (jako narodu) znak Raka jest
równie silny jak znak Skorpiona, wynalezli arcy-raczą sztukę ogrodniczą: bonsai,
czyli hodowanie miniaturowych drzewek w doniczkach. Mieć las (ojczysty
krajobraz) w swoim domu, na parapecie - to spełnienie marzeń Raka!
Cień Raka (czyli komplet jego negatywnych cech) jest podejrzliwy, pamiętliwy
i niewybaczający. Dochodzi jeszcze małostkowość, lękliwość, urazliwość i
gromadzenie negatywnych emocji i nastawień. Cień Raka (albo Rak przez swój
cień opętany) tkwi w swoim zamknięciu i buduje zapory przeciw światu
zewnętrznemu.
Jako że woda (żywioł znaku Raka) zbiera się w zagłębieniach, znak Raka przez
to symbolizuje miejsca zagłębione i schowane: jamy, jaskinie, doliny rzek,
mokradła, zródła i studnie. Najbardziej raczym miejscem są dna jezior. Poznałem
kiedyś pewną kobietę, która mając sześć planet w Raku, była geologiem-
sedymentologiem, czyli zawodowo zajmowała się badaniem osadów,
gromadzÄ…cych siÄ™ na dnie jezior.
Z nauk tajemnych raczy charakter ma radiestezja. Z drugiej strony, uzdolnienia
do radiestezji, jak siÄ™ wydaje, wymagajÄ… silnej obsady znaku Raka w horoskopie
urodzeniowym.
Dzieci, bawiÄ…c siÄ™, z upodobaniem chowajÄ… siÄ™ w jamkach i skrytkach. To
kolejny przejaw znaku Raka.
W malajskiej legendzie, przekazanej przez angielskiego pisarza Rudyarda
Kiplinga, Pierwszy Krab (czyli rak) imieniem Pau Amma, uruchamia przypływy i
odpływy mórz, a kiedy dłużej nie może już igrać z morzem, pracę poruszania wód
przejmuje od niego Księżyc.
W charakterze narodowym znak Raka silnie przejawia się u Niemców (przez
lokalny patriotyzm, zamiłowanie do małej ojczyzny, po niemiecku Heimat), u
Włochów (jako kult matki), u Japończyków, gdzie widoczny jest pod postacią
plemiennej mentalności całego narodu.
Księżyc
planeta-władca znaku Raka
Kiedy astrologowie mówią o "planetach", z nawyku dodają do tej grupy także
Słońce i Księżyc. (W astrologii jest też specjalna nazwa dla Słońca i Księżyca:
nazywa się je światłami.) Tymczasem Słońce jest czymś więcej niż planetą: jest
gwiazdą, samodzielnym zródłem energii; Księżyc zaś jest czymś mniej niż planetą:
jest satelitą jednej z planet, mianowicie Ziemi. Ale tak się dziwnie składa, że tarcze
Słońca i Księżyca, widziane z Ziemi, są niemal dokładnie równej wielkości - mają
tę samą średnicę. Dlatego od najdawniejszych pradziejów ludzie patrzyli na nie jak
na dopełniająca parę ciał niebieskich, jak na dwie rzeczy biegunowo różne - ale
zarazem podobne. Słońce i Księżyc przypominały im światło i cień, żar i chłód,
ogień i wodę; widziano w nich także parę złożoną z mężczyzny i kobiety, albo z
ojca i syna. (Polska nazwa "księżyc" pierwotnie znaczyła "mały książę", tak
nazywano cienki sierp Księżyca po nowiu.)
Kiedy świeci Słońce, jest dzień - Księżyc świeci również w nocy. Dlatego
skojarzono Księżyc z nocą. Kiedy Słońce zimą słabnie i nie wznosi się zbyt
wysoko, Księżyc wtedy, przeciwnie, podczas pełni wznosi się najwyżej i świeci
najsilniej. Stąd wydawało się, że Księżyc lubi nie tylko nocny, ale i zimowy chłód.
Jeżeli skupić promienie Słońca (np. za pomocą wklęsłego zwierciadła), powstaje
ogień i można zapalić kawałek drewna. Jeżeli to samo zwierciadło wystawić w
nocy na światło Księżyca, pokryje się rosą. Dlatego wierzono, że Księżyc zsyła
rosę (dokładnie tak, jak Słońce ogień) - i uogólniano ten wniosek, wierząc, że
[ Pobierz całość w formacie PDF ]