[ Pobierz całość w formacie PDF ]
pacz na usługach rządu Jej Królewskiej Mości obrażał jego poczucie stosowności.
Armitage przysunął się bliżej i powiedział:
Nie powiadamiając nikogo, Mackintosh zaczął obserwować Wheelera.
Miał co do niego podejrzenia, ale nikomu z nich się nie zwierzył, nawet premie-
rowi. Nigdy się już nie dowiemy, dlaczego tak postąpił. Może się bał, że premier
mu nie uwierzy. . . ? Wheeler zdobywał coraz większą popularność, zdobywał też
wpływy. Premier miał lada dzień wręczyć mu tekę ministra.
Tak wtrąciłem. Chyba rozumiem Mackintosha. Jak wpadł na trop
Wheelera?
Armitage pokręcił głową.
Nie wiem. Sądzę, że premier pokładał w Mackintoshu całkowi te zaufa-
nie, jeśli chodzi o pewne przedsięwzięcia natury ściśle tajnej odparł z naganą
w głosie.
A więc Mackintosh sprawdzał lojalność ludzi stojących na samym wierzchoł-
ku! Rozpracowywał śmietankę władzy, elitę! Oto odpowiedz na pytanie: Quis cu-
stodiet ipsos custodes? Tak, mogłem sobie wyobrazić, jak Mackintosh wyławia
jakiegoś ekstremistę, lewicowca, albo prawicowca, twierdząc, że facet stanowi
potencjalne zagrożenie dla kraju i rządu, ale żeby solidnego burżuja, kapitalistę
z centrum podejrzewać o maoizm!? Pomysł zakrawał na śmieszność!
Więc Mackintosh dysponował niczym nie udokumentowanymi podejrze-
niami powiedziałem. Nie chciał, żeby Wheeler coś zwęszył, dlatego trzymał
gębę na kłódkę. Chciał go przyłapać na gorącym uczynku, tak?
Chyba właśnie o to chodziło zgodził się Armitage. Wprowadził do
akcji pana i za pomocą tej sztuczki z brylantami zetknął pana ze Sladem. Je-
go surową twarz złagodził na chwilę nikły uśmiech. Bardzo ciekawy pomysł,
przyznaję. Ale Mackintosh nie powiedział panu o Wheelerze.
Niczego takiego nie oczekiwałem stwierdziłem sucho. W tym sta-
dium operacji nie musiałem o niczym wiedzieć. Potarłem policzek. Ale
myślałem, że powie pani Smith.
Nie powiedział, ale o tym za moment. Armitage pochylił się do przodu.
Kiedy uciekł pan ze Sladem, Mackintosh spotkał się z Wheelerem w jego klu-
bie. Odbyli rozmowę, podczas której zdradził Wheelerowi, kim pan jest. W ten
sposób. . . eee. . . przykrywka, tak?, przykrywka posypała się w gruzy.
Zamrugałem nieprzytomnie oczyma, potem je zamknąłem i opadłem na po-
duszkę.
Zrobił to celowo? wyszeptałem.
Och, tak, oczywiście. Chciał pchnąć Wheelera do czynu, chciał wymusić
207
na nim fałszywy krok i przyłapać go in flagrante delicto. Wygląda na to, że zrobił
z pana kozła ofiarnego.
Otworzyłem oczy i spojrzałem na Armitage a.
Zawsze byłem kozłem ofiarnym, to nieodłączna część mojego zawodu.
I pomyślałem sobie, że Mackintosh to jednak kawał bez względnego sukinsyna.
Wheeler chwycił przynętę, a jakże mówił dalej Armitage. Tylko
dla Mackintosha zle się to skończyło. Tego samego dnia potrącił go samochód.
Skonfiskowaliśmy wszystkie samochody Wheelera, żeby je na tę okoliczność do-
kładnie zbadać. Jestem absolutnie pewny, że nawet po tak długim czasie nasi spe-
cjaliści znajdą w nich, co trzeba. Sądzę, że zrobił to jego szofer, Irlandczyk.
Albo kucharz. To Chińczyk.
Armitage wzruszył ramionami.
Tak więc Mackintosh leżał nieprzytomny w szpitalu. Miał wypadek w dro-
dze do biura, gdzie czekała na niego pani Smith. Nie dowiemy się już, czy zamie-
rzał jej o wszystkim powiedzieć, czy nie. W każdym razie nikt z członków rządu
nie wiedział o Wheelerze. Rozumie pan teraz, co miałem na myśli twierdząc, że
operacja była zbyt tajna?
Urzędnik wysokiego szczebla z Whitehallu nie zjawia się na Malcie o tak
sobie. Coś musiało się stać.
Stało się: Mackintosh zmarł. Okazało się, że na wszelki wypadek poczynił
pewne zabezpieczenia. Napisał szczegółowe sprawozdanie ze swojej działalności
i tuż przed rozmową z Wheelerem oddał je w depozyt prawnikowi. Sęk w tym,
że dokument umieścił w zaklejonej kopercie, a na kopercie napisał: Otworzyć
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
